முன்னுரை
பல்லவர்களின் ஆட்சி (கி.பி. ஆறு முதல் கி.பி. ஒன்பது நூற்றாண்டு) தமிழகத்தில் பக்தி இலக்கியத்தின் வளர்ச்சிக்கு முக்கிய காரணமாக அமைந்தது. தெய்வத் தமிழ் என அழைக்கப்படும் இந்த இலக்கியத்தை அவற்றால் பெருகச் செய்தது. அவர்களது காலத்தில் ஆழ்வார்களும் நாயன்மார்களும் தமிழ் பக்திப் பாடல்களைப் பாடி பரப்பினர்.
நாயன்மார்கள்
ஏழாம் நூற்றாண்டில் திருநாவுக்கரசர், திருஞானசம்பந்தர் போன்ற நாயன்மார்கள் ஆயிரக்கணக்கான பாடல்களை உருவாக்கினர், குறிப்பாக பல சிவன் கோயில்களைப் பற்றியவை. இன்றும் ஏறக்குறைய ஏழாயிரம் பாடல்கள் தங்கியுள்ளன.
அடுத்த நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த சுந்தரர் ஆயிரம் பாடல்களைப் பாடினார். இந்த மூன்று நாயன்மார்களின் பாடல்களையே “தேவாரம்” என்று அழைக்கப்பட்டது; இது தமிழ் பக்தி இலக்கியத்தில் சிறந்த இடத்தைப் பெற்றது. எட்டாம் நூற்றாண்டில் மாணிக்கவாசகர் சிவபெருமானைப் பற்றிய தெய்வீக பாடல்களை இயற்றினார், அவை திருவாசகமும், திருக்கோவையாரும் ஆகும். இந்த இரு நூல்களும் தமிழுக்கு 1,050 பாடல்களை அற்புதமான களஞ்சியமாக அளித்தன.
இவைதவிர, பன்னிரு திருமுறைகளில் தொகுக்கப்பட்ட தனியடியார்கள் பாடிய பாடல்களும் பக்தி இலக்கியக்காலத்தில் சைவ சமய வளர்ச்சிக்கு பெரும் ஆதாரமாக அமைந்து, தமிழ்மொழியின் வளர்ச்சிக்குச் சமகாலத்தில் மிகுந்த பங்களிப்பு செய்தன எனலாம்.
ஆழ்வார்கள்
அதேபோல், ஆழ்வார்கள் பன்னிருவரும் இயற்றிய நாலாயிரத் திவ்வியப் பிரபந்தம் நூல் தொகுதியும் பல்லவர்களின் காலத்து தமிழ்மொழியைப் புரிந்துகொள்வதற்கான மற்றொரு முக்கிய ஆதாரமாகக் கருதப்படுகிறது. எளிய தமிழ் உருவாக்கத்திற்கும் இந்த நூல்களின் பங்கையும் குறிப்பிடத்தக்கது.
சங்க காலம் மாறிய பின் நிகழ்ந்த களப்பிரர் ஆதிக்கத்தின் காரணமாக வைணவ சமயமும் ஒளி குன்றி இருட்டடைந்தது. பின்னர், களப்பிரர் ஆட்சி முடிவடைந்து, பல்லவரும் பாண்டியரும் செந்தமிழ் நிலத்தில் செங்கோல் ஏந்திய நேரத்தில், சைவ சமயமும் வைணவ சமயமும் புத்துயிர் பெற்றன.
பொய்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார், திருமழிசையாழ்வார், நம்மாழ்வார், மதுரகவியாழ்வார், பெரியாழ்வார், ஆண்டாள், தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார், திருப்பாணாழ்வார், திருமங்கையாழ்வார், குலசேகர ஆழ்வார் ஆகிய பன்னிருவரின் படைப்புகள், தமிழ் மொழியின் வளர்ச்சியை தெளிவாகக் காட்டும் உறுதியான ஆதாரங்களாக இருந்து வருகின்றன.
மேலும், பல்லவர்களின் காலத்தில் எழுதப்பட்ட அவிநயம் மற்றும் யாப்பருங்கல விருத்தி போன்ற இலக்கண நூல்களும் இலக்கணத்தைக் குறித்த அறிவைத் தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முக்கிய ஆதாரமாக விளங்குகின்றன.
இசை
தமிழர் நாகரிகத்தின் நாட்டுக் கலைகளாகப் போற்றப்படும் இசை, நடனம், ஓவியம், சிற்பம் மற்றும் காவியம் ஆகிய கலை வடிவங்களை பல்லவ அரசர்கள் பெரிதும் போற்றி வளர்த்தனர். ஓவியமும் சிற்பமும் அவர்களது ஆட்சியின் உயர்ந்த மேன்மையை வெளிப்படுத்துகின்றன. இவர்களது குகைக் கோவில்கள், கயிலாசநாதர் கோவில் மற்றும் வைகுந்தப் பெருமாள் கோவில் போன்ற கற்றளிகள் இக்கலையின் சிறப்பை அருகே சென்று உணர்ந்து ரசிக்கச் செய்கின்றன. இசை மற்றும் நடனத்தையும் இவர்களின் கோவில்களில் கல்வெட்டுகளாக, சிற்பங்களாக செதுக்கியும் வடிவமைத்தும் வைத்தனர்.
மகேந்திரவர்மனும் இசையும்
பல்லாவரம் குகைக் கல்வெட்டில் மகேந்திரன் தன்னை ‘சங்கீரண சாதி’ என அழைத்துள்ளார் (சங்கீரனம் என்பது ஒரு மத்தள வகை). பிற்கால ஆய்வுகளின்படி, தாள வகைகளில் (சதுரஸ்ரம், திஸ்ரம், மிஸ்ரம், கண்டம், சங்கீரனம்) சங்கீரனத்தை முதன்முதலாகக் கண்டறிந்து அதன் வகைகளையும் ஒழுங்குகளையும் நிறுவியவர் மகேந்திரன் எனத் தெரிகிறது.
குடுமியான் மலைக் கல்வெட்டு
குடுமியாமலைக் கல்வெட்டில் ‘சித்தம் நமசிவாய’ என்று தொடங்கி, பலவகை பண்களையும் தாள அமைப்பையும் விளக்கி, ‘இவை எட்டிற்கும் ஏழிற்கும் உரிய’ என முடிக்கின்றது. இதன் மூலம், ‘மகேந்திரன் கண்டறிந்த பண்கள் எட்டு நரம்புகளைக் கொண்ட வீணைக்கும் ஏற்றவை; ஏழு நரம்புகளை உடைய வீணைக்கும் பொருந்தும்’ என்பது தெரியவருகிறது. அன்றோ தொன்றோ, ஏழு நரம்புகளைக் கொண்ட வீணையே நிலைத்திருந்ததாக காணப்படுகிறது. இதற்கு மாற்றாக, எட்டு நரம்புகளைக் கொண்ட புதிய வீணையை மகேந்திரன் கண்டுபிடித்தார் எனத் தோன்றுகிறது.
மாமண்டூர் கல்வெட்டு
மாமண்டூர் கல்வெட்டில் ‘ஊர்வரி… கந்தர்வ சாத்திரம்’ என மகேந்திரன் இசையின் மேன்மையை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். அவர் இயற்றிய மத்த விலாசத்தில், இசை மற்றும் நடனத்தைப் பற்றிய தனது விருப்பங்களை பிறர் வாயிலாக வெளிப்படுத்தியதும் கவனிக்கத்தக்கது. “இசை எனது செல்வம். ஆடவரின் அழகிய நடனம் இன்பமானது. தாளம் மற்றும் இசைக்கேற்ப அவர்களின் திறமையான மெய்ப்பாட்டை விளக்கி நடனம் செயல்வைபவமாக மாறுகிறது. ‘கைவழி நயனம் செல்லக் கண்வழி மனமும் செல்ல; ஐயநுண் இடையர் நடனம் ஆனந்தத்தில் ஆழ்த்துகின்றது” எனக் குறிப்பிடுகிறார்.
வீணையில் வல்லவர் மகேந்திரவர்மர்
மகேந்திரவர்மன் பரிவாதினீ என அழைக்கப்படும் வீணையில் வல்லவராக இருந்தார் எனத் தெரிகிறது. அசுவகோஷர் தனது புத்த சரிதத்தில், “ஒரு பெண் தனது தோழியை அணைத்துக்கொண்டு உறங்குவது போல, ஒரு நங்கை பரிவாதினியை அணைத்து உறங்கினாள்” என குறிப்பிடுகிறார். மேலும், அவர் இதைக் குறிப்பிடும் போது, “இந்த வீணை பொன் நரம்புகளை உடையது” என கூறுகிறார். இதன்மூலம், பேரரசர் மகேந்திரவர்மன் உண்மையிலேயே உயரிய தரமான வீணையைக் கொண்டிருந்தார் என்பதற்கான உறுதியான ஆதாரமாக இவை அமைந்துள்ளன.
இராசசிம்மனும் இசை விருது பெயர்கள்
இராசசிம்மன் இசையில் அபார புலமை பெற்றவர். அவருடைய விருதுப் பெயர்களில் ‘வாத்ய வித்யாதரன்’ (இசைக் கருவிகளில் வித்யாதரன்), ‘ஆதோத்ய தும்புரு’ (தும்புருவைப் போல் ஆதோத்ய வீணை வாசிப்பில் வல்லவன்), மற்றும் ‘வீணா நாரதன்’ (வீணையில் நாரதனுக்கு இணையானவன்) ஆகியவை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இவை, அவரது இசைப் புலமையை விளக்கிக் கூறுகின்றன.
(குறிப்பு: ஆதோடிய என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட அர்த்தத்தில் வீணை என்று பொருள் கொண்டுள்ளது. ராசசிம்மன் தும்புருவுடன் ஒப்பிடப்பட்டுள்ளதால், பல்லவ மன்னர் வீணையில் தும்புரு போலவே திறமையானவர் என்று கொள்ளலாம். உண்மையில், ராசசிம்மன் வீணையில் மிகவும் திறமையானவர்).
பல்லவர்கள் காலத்து இசை தமிழ் வளர்ந்தவை
திருநீலகந்தபாணர் மற்றும் சம்பந்தர் ஆகியோர் பல்லவ காலத்தில் முக்கியமான இசைக் கலைஞர்களாக இருந்தனர். திருநீலகந்தபாணர், சம்பந்தரின் பாடல்களை யாழில் இசைத்தார்.
பெரியபுராணத்தில், ஒரு முறை திருநீலகந்தபாணர், சம்பந்தரின் ஒரு பாடலை யாழில் இசைக்க முடியாத ஒரு சம்பவம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, இது குரல் இசையின் முக்கியத்துவத்தை காட்டுகிறது.
தேவார பாடல்கள் இசைக்காக அமைக்கப்பட்டு, இன்றும் பல சிவன் கோவில்களில் பாடப்படுகின்றன. பல்லவ மன்னர்களின் காலத்தில் தேவார பாடல்களை பாடுவதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டன.
தேவார பாடல்களை பாடுவதற்கான ஏற்பாடுகள் கோவில் அமைப்பின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது, மேலும் சோழ மன்னர்கள் காலத்தில் தேவார மற்றும் திருவாய்மொழி பாடல்களை பாடுவதற்கான நிலங்கள் வழங்கப்பட்டன.
வீணை மற்றும் யாழ் போன்ற இசைக்கருவிகள் தென்னிந்தியாவில் பல்லவ மற்றும் சோழ மன்னர்களின் காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டன.
நாலாயிரப்பிரபந்தத்தின் இசை:
வைணவ பக்தர்களின் பாடல்களாகிய நாலாயிரப்பிரபந்தத்தில், திருமங்கை மன்னனின் பெரிய திருமொழி பல்லவ காலத்தைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. இந்த பக்திப் பாடல்களில் தேவாரங்களின் இசையை ஒத்திருக்கும் தன்மை காணப்படுகிறது. ஆனால், இந்த பாடல்கள் தேவாரங்களின் மாதிரி பாடலாக இசைக்கப்பட்டதா என்பது சரியான தகவலாக தெரியவில்லை. அதேசமயம், இன்றைய வைணவர்கள் பெரிய திருமொழி மற்றும் திருவாய்மொழியை உச்சரிக்கும் விதத்தைப் பார்ப்பதன் மூலம், இந்த பாடல்கள் உச்சரிப்பு முறையில் தொடர்ந்து வந்திருப்பதை உணர முடிகிறது.
பல்லவ மன்னர்களின் சில பீறுதாக்கள்
பல்லவ மன்னர்களின் பீறுதாக்கள் வெறும் பெருமைகளாக இல்லை. மஹேந்திரவர்மனின் ‘மத்தவிலாச’ என்ற பெயர் அவர் எழுதிய பிரஹசனாவை குறிக்கிறது. ‘விசித்ரசித்த’ மற்றும் ‘சித்ரகாரபுலி’ ஆகியவை மன்னரின் கண்டுபிடிப்பு திறமை மற்றும் கட்டிடக்கலை திறமையைப் பேசுகின்றன. ராசசிம்மன், காஞ்சியில் உள்ள கைலாசநாதர் கோவில் மற்றும் மாமல்லபுரத்தில் உள்ள கடற்கரை கோவிலை கட்டியவர், ‘சிவ சூடாமணி’ என்று தன்னை அழைத்துக் கொண்டார்.
பல்லவ மன்னர்களின் பீறுதாக்கள் அவர்களின் இசைத் திறமையை வெளிப்படுத்துகின்றன.
முடிவுரை
பல்லவ காலம் பல்வேறு கலை வடிவங்களுக்கு முக்கியமான காலமாக இருந்தது, அதில் ஓவியம், சிற்பம், கட்டிடக்கலை, கவிதை, நடனம் மற்றும் குறிப்பாக இசை ஆகியவை அடங்கும்.
பல்லவர் கால இசைச்சிறப்பை நன்குணர்த்தும் நூல்கள் முதல் ஏழு திருமுறைகளேயாம். இசைபற்றிய அக்காலக் குறிப்புகள் அனைத்தும் அத் திருமுறைகளில் விளக்கப்பட்டுள்ளன
- இந்த காலத்தில் இசை சமூக வாழ்க்கையில் முக்கிய பங்கு வகித்தது மற்றும் அரச ஆதரவைப் பெற்றது.
- ஒரு கலைப்பிரிவில் அடைந்த சாதனைகள் தொடர்புடைய பிரிவுகளிலும் அதே அளவுக்கு வளர்ச்சி அடைந்ததை குறிக்கின்றன. உதாரணமாக, சித்தன்னவாசல் குகை ஓவியங்கள் பாரத நாட்டு சாஸ்திரத்தில் வர்ணிக்கப்பட்ட நடன நிலைகளை காட்டுகின்றன, இது இசையின் உயர்ந்த தரத்தையும் குறிக்கின்றது.
- நடனமும் இசையும் இணைந்த நடராஜர் உருவம் பல்லவ கோவில்களின் சுவற்றில் செதுக்கப்பட்டிருந்தது, இது இந்தக் கலைகளின் கலாச்சார முக்கியத்துவத்தை பிரதிபலிக்கின்றது.
- இந்த காலத்தில் வாழ்ந்த அப்பர், சம்பந்தர் மற்றும் சுந்தரமூர்த்தி ஆகியோரின் பக்திப் பாடல்கள் இசையால் நிரம்பியுள்ளன, இது இந்தக் கவிஞர்களின் இசைத் திறமையை வெளிப்படுத்துகின்றது.
- அப்பர், விநையின் சுத்தமான இசையை சிவனின் பாதத்தின் நிழலுடன் ஒப்பிட்டு தனது இசை விருப்பத்தை அழகாக வெளிப்படுத்தியுள்ளார், இது இந்த இசைக்கருவி தென்னிந்தியாவில் பழமையான நாட்களிலிருந்தே பயன்படுத்தப்பட்டதை காட்டுகின்றது.
Save as PDF
கருத்துகள் வரவேற்கப் படுகின்றன.
நன்றி